Γιατί γράφω ;

Γιατί γράφω ; Γιατί έχω ανάγκη να γράψω. Δε ξέρω αν κάποιοι διαβάζουν αυτά που γράφω και δε μπορώ να πω ότι δε θέλω και δεν με ενδιαφέρει να διαβάζουν κάποιοι αυτά που γράφω. Ότι γράφω όμως το γράφω πρώτα για τον εαυτό μου και μετά για όλους τους υπόλοιπους.

Το γράψιμο (έτσι γενικά και αόριστα) είναι ένας τρόπος να ξορκίσουμε τις σκέψεις μας και να ταξιδέψουμε σε έναν άλλο διαφορετικό κόσμο που τον πλάθουμε εμείς όπως θέλουμε. Τα δέντρα μπορεί να είναι κίτρινα , η θάλασσα κόκκινη και ο ουρανός φούξια, αλλά ας σταματήσω αυτές τις παρομοιώσεις πριν θεωρήσουν κάποιοι ότι λαμβάνω ληγμένα προϊόντα ενός άλλου θεού. Δεν έχει σημασία το ποιοι είμαστε , που είμαστε και τι θέλουμε να πούμε. Εφόσον το γράψιμο είναι εσωτερική ανάγκη τότε αυτονόητα θα αφιερωθούμε (και) σε αυτό.

Το γράψιμο είναι όπως οι σκέψεις. Δεν έχει δεδομένους κανόνες (αν και αρκετοί υποστηρίζουν το αντίθετο), δεν έχει χρονικά όρια και δεν έχει συνήθως την αφέλεια του προφορικού λόγου που συχνά γίνεται αιτία παρεξηγήσεων. Το γράψιμο όμως κρύβει έναν άλλο μεγαλύτερο κίνδυνο. Αυτόν της λάθος ερμηνείας ενός κειμένου, μίας σκέψης ή ενός ημερολογίου και αφού ως γνωστόν τα γραπτά μένουν και έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία από τον προφορικό λόγο μπορεί εύκολα κάποιος να βρεθεί στο «εδώλιο» του ψυχολογικού και κοινωνικού δικαστηρίου που δυστυχώς είναι πάντα έτοιμο στη γωνία για να κάνει αισθητή τη παρουσία του.

Μέσα από τα κείμενα πολλοί βρίσκουν μια διέξοδο, άλλοι ακροβατούν ανάμεσα στη μελαγχολία και τα όνειρα για κάτι καλύτερο που όμως εμποδίζονται από μεγάλους και ψιλούς «αόρατους» τοίχους…