Να τα πούμε ;Τι να πείτε ;

Αν και το κεφάλι μου ακόμα γυρίζει από τις χθεσινοβράδινες ρακές του «κουμπάρου Παναγιώτη» σήμερα κατάφερα και ξύπνησα μια ανθρώπινη ώρα (στις 11 δηλαδή) και μηχανικά κατευθύνθηκα προς τη κουζίνα για να χτυπήσω το παραδοσιακό φραπεδάκι μπάς και καταφέρω και επαναφέρω τον οργανισμό μου στα φυσιολογικά επίπεδα.

Εκεί λοιπόν που στο ένα χέρι κρατάω το σέϊκερ (το ηλεκτρικό φραπεδοχτυπητήρι μας άφησε ανήμερα Χριστουγέννων…) και με το άλλο χέρι τρίβω τα μάτια μου μπας και φύγει η θολούρα χτυπάει η πόρτα και εντελώς μηχανικά κατευθύνομαι και ανοίγω χωρίς δεύτερη σκέψη.

Μια διαπεραστική αλληλουχία από 4-5 παιδικές φωνές που φωνάζει «Να τα πούμε;» με πιάνει αδιάβαστο.

Ε ; Τι να κάνετε ;

Να τα πούμε ;

Τι να πείτε ;

Τα κάλαντα…

Αμάν… Το είχα ξεχάσει αυτό το έθιμο που είσαι «υποχρεωμένος» ένα ολόκληρο πρωινό να ακούς όλους τους επίδοξους famestorites και famestoritises να τραγουδούν συνεχώς το ίδιο κομμάτι, άλλοτε πολύ φάλτσα και άλλοτε λιγότερο! Δε λέω έχει πλάκα!

Αλλά αυτά τα τρίγωνα που τα χτυπάτε με μανία και βγάζουν αυτό το μεταλλικό διαπεραστικό ήχο είναι αναγκαία πρωί πρωί ; Χάθηκε ο κόσμος να κρατάτε τρίγωνα πανοράματος ; Τουλάχιστον να γλυκαθούμε αντί να ξεκουφαθούμε !

Όχι ; Δε γίνεται δηλαδή ;

Καλά , αφού δε γίνεται να τα πείτε…

Χρόνια πολλά…