Η πρώτη μέρα στη Γερμανία

Αφού ολοκληρώθηκε το ταξίδι μου στη Γερμανία και στη Τσεχία και το Blog έμεινε ανενημέρωτο για περίπου 10 ημέρες λόγο της ηλιθιότητας και της ανικανότητας των γερμανικών υπολογιστών να γράψουν και να παρουσιάσουν ελληνικά επιτέλους πίσω στην Ελλάδα και στους καλούς γνώριμους υπολογιστές μας. (Τελικά το μετάνιωσα που δεν πήρα μαζί μου τον φορητό υπολογιστή...)

Όσες ημέρες ήμασταν στη Γερμανία (από 30 Δεκέμβρη έως 9 Γενάρη) ο καιρός ήταν ασυνήθιστα καλός αφού η θερμοκρασία δεν έπεσε κάτω από 3 βαθμούς!!! Η φίλη μας Ειρήνη-hardcore ξεναγός που μας φιλοξενούσε μας είπε ότι κανονικά θα έπρεπε να είχαμε δει θερμοκρασίες ακόμα και κοντά στους -20 !!! Με λίγα λόγια όσο ήμασταν στη Γερμανία είχαμε καλοκαίρι... (μπρρρ....)

Τις περισσότερες ημέρες ψιχάλιζε αργά και βασανιστικά αλλά σε καμία περίπτωση δεν είδαμε βροχή. Το κακό με τις απαλές ψιχάλες είναι ότι χωρίς να το καταλάβεις μετά απο μερικά λεπτά είσαι μούσκεμα.

Φτάσαμε στη Γερμανία στο αεροδρόμιο Shonefield (η κάπως έτσι) περίπου στις 7.30 το απόγευμα ώρα Γερμανίας και μας υποδέχτηκε (εκτός της Ειρήνης) , το μαύρο σκοτάδι και οι απαλές ψιχάλες.

Το αεροδρόμιο είναι ίσως από τα πιο μικρά που έχω δει μετά από αυτό της Σάμου (τουλάχιστον αυτή την εντύπωση μου έδωσε). Εντύπωση πάντως μου έκανε η πινακίδα που έγγραφε στα ελληνικά “Καλώς ήρθατε”. Μετά διαπίστωσα ότι ολόκληρη η πτέρυγα ήταν της easyjet.

Αργότερα με ενημέρωσαν ότι το μισό αεροδρόμιο “ανήκει” στην easyjet και τα περισσότερα αεροπλάνα της πάντα καταλήγουν για διανυκτέρευση σε αυτό εδώ το μέρος έτσι ώστε να γλιτώνουν τους φόρους των άλλων αεροδρομίων (για αυτό έχει λοιπόν φτηνά εισιτήρια...).

Τα αεροπλάνα της easyjet είναι μια άλλη ιστορία αφού έχουν σίγουρα τα διπλάσια καθίσματα από ότι μπορούν να χωρέσουν με αποτέλεσμα ο χώρος για τα πόδια να είναι σχεδόν ανύπαρκτος και αν είσαι και λίγο ρινόκερος δεν υπάρχει περίπτωση να χωρέσεις σε ένα μόνο κάθισμα. Επίσης μέσα στο αεροπλάνο πληρώνεις τα πάντα , από τον καφέ μέχρι και το νερό. Δεν έχει free μπισκοτάκια όπως μας έχουν καλομάθει εδώ στο Ελλάδα!

Αυτομάτως η Ειρήνη (στο εξής hardcore ξεναγός) άρχισε να περπατάει γρήγορα (σχεδόν έτρεχε) και εμείς ακολουθούσαμε από πίσω. Έτρεχε , έτρεχε και συνέχιζε να τρέχει (έτρεχε και τις υπόλοιπες ημέρες) μέχρι που φτάσαμε στο τρένο. 1 ώρα και κάτι ψιλά αργότερα ήμασταν στο σπίτι...

Εκεί μας περίμενε ο Κωστής (αδερφός της hardcore) με ζεστό κρασί (παραδοσιακό ξύδι της Γερμανίας λέει...) . Με το που αφήσαμε τα πράγματα κάτω η hardcore ξεναγός, βγάζει μια λίστα με αξιοθέατα , περιοχές, μνημεία και μουσεία που πρέπει λέει οπωσδήποτε να δούμε. Για ιστορικούς και μόνο λόγους η λίστα έφτανε κάπου τα 3 μέτρα...

Δεπτερόλεπτα αργότερα μας ενημερώνει για τις προθέσεις της να βγούμε το βράδυ σε κάποιο club ονόματι kit kat στο οποίο δεν είχε πάει ούτε η ίδια αλλά είχε λέει ακούσει τα καλύτερα... (ευτυχώς δεν πήγαμε, αφού είχαμε σηκωθεί από τις 6 το πρωί για να κάνουμε τη διαδρομή Ηράκλειο-Αθήνα-Βερολίνο). Θα σας πώ αργότερα τι μάθαμε και εμείς αλλά και η hardcore για το συγκεκριμένο club.

Αυτή ήταν η πρώτη μέρα επί Γερμανικού εδάφους και εδώ νομίζω ότι ολοκλήρωσα το πρώτο από τα κείμενα περί Γερμανίας. Θα ακολουθήσουν ακόμα ένα ή δύο το πολύ και στη συνέχεια θα γράψω για το ταξίδι στη μαγευτική (κυριολεκτικά) Πράγα.