Ζήτημα παιδείας #2

Το ζήτημα της παιδείας στη χώρα μας είναι ένα θέμα που παραμένει ανοικτό εδώ και πολλές δεκαετίες αφού δυστυχώς στη χώρα μας η παιδεία είναι κατευθυνόμενη, κυρίως από τα οικονομικά κριτήρια που θέτουν οι εταιρίες ή τα ιδρύματα που έχουν άμεση σχέση με το εταιρικό κεφάλαιο. Σε αυτή τη χώρα όλοι συμφωνούμε ότι υπάρχει σημαντικότατο πρόβλημα στην παιδεία και ότι κάτι πρέπει να κάνουμε για να την βελτιώσουμε. Το πρόβλημα έγκειται όμως στο ότι η κάθε κυβέρνηση και ο κάθε υπουργός θέλει να κάνει τις δικές του «ριζοσπαστικές» αλλαγές ακολουθώντας τις αρχές και την ιδεολογία του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος. Ουσιαστικά κάθε φορά που αλλάζει κυβέρνηση ή καλύτερα κάθε φορά που αλλάζει ο/η Υπουργός παιδείας έχει στο μυαλό του διαφορετικό τρόπο για τη προσέγγιση του προβλήματος.

Αυτό από μόνο του το μόνο που καταφέρνει είναι να αποδυναμώνει την εκπαίδευση στην Ελλάδα οδηγώντας την σε ένα διαρκή μαρασμό και σε μια συνεχόμενη υποβάθμιση της ποιότητας σπουδών. Θεωρώ ότι το πιο σωστό θα ήταν ένας υπουργός παιδείας ο οποίος θα εκλέγεται κάθε 5 χρόνια από όλα τα πολιτικά κόμματα και ο οποίος θα ενεργεί ανεξάρτητα από το πιο κόμμα βρίσκεται στη διακυβέρνηση της χώρας.

Οι αρμοδιότητες του θα πρέπει να είναι ακόμα μεγαλύτερες από ότι σήμερα, έχοντας άμεση πρόσβαση στο υπουργείο οικονομικών αλλά και στο υπουργείο πολιτισμού. Η εξέλιξη και η άνοδος μιας χώρας εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από την ποιότητα εκπαίδευσης που παρέχει στους πολίτες της. Μια χώρα με πολύ κακό «μαθησιακό» επίπεδο δύσκολα θα εξελιχθεί και θα αναδειχθεί στο κόσμο του καπιταλισμού (Ο Καπιταλισμός είναι ένα άλλο ζήτημα που θα ασχοληθώ αργότερα μαζί του.).

Χρειάζονται βήματα μπροστά και ένας μόνιμος, εκλεγμένος από όλους Υπουργός παιδείας ο οποίος θα παραμένει ανεπηρέαστος από τα πολιτικά κόμματα (στο βαθμό του ανθρωπίνως δυνατού) καθώς και περισσότερη χρηματοδότηση.

Το 5 % του ΑΕΠ για τη παιδεία θα πρέπει να είναι η βάση πάνω στην οποία θα συζητάμε και όχι ο στόχος μας. Είναι αναγκαίο να θεσπιστεί μια minimum χρηματοδότηση για την ελληνική εκπαίδευση (το 5% δηλαδή) και ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες να φτάνει ακόμα και στο 15%.

Αν δεν επενδύσουμε στο αύριο, το αύριο θα μας κουνήσει επιδεικτικά το μεσαίο δάκτυλο και τότε θα αναρωτιόμαστε το γιατί…

Μέχρι τότε θα βλέπουμε τέτοιες συμβολικές εικόνες από αυτή στη φωτογραφία όπου η φοιτήτρια δίνει λουλούδια στον Αστυνομικό και αυτός γυρίζει το κεφάλι…