Σε μια ασπρόμαυρη Ελλάδα

Τις τελευταίες ημέρες η καθημερινότητα μου, μοιάζει λίγο ασπρόμαυρη. Μονάχα δύο χρώματα (αν και άσπρο δεν είναι χρώμα). Τα πράγματα θα είναι ή Μαύρα ή Άσπρα ή καμιά φορά και ο συνδυασμός τους που παράγει ένα ελαφρό γκρι. Οι επιλογές μας από αυτή την παλέτα είναι όπως καταλαβαίνεται μειωμένες αφού ζούμε σε μια χώρα των άκρων. Από τη μία το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία που αντικατοπτρίζονται στη μια πλευρά ενός φθαρμένου από το χρόνο νομίσματος και από την άλλη πλευρά τα υπόλοιπα κόμματα…

Από τη μία τα ελάχιστα πλέον δάση μας και το μοναδικό από κάθε άποψη ασπρόμαυρο τοπίο που άφησε (και συνεχίζει να αφήνει) πίσω του το τέρας των πυρκαγιών. Κάποιοι έτρεξαν να τα φορτώσουν όλα σε Ιρακινούς, Αλβανούς και Τρομοκράτες.

Κάποιοι μίλησαν για «Ασύμμετρη Απειλή» χωρίς καλά καλά να γνωρίζουν τι στο καλό σημαίνει αυτή η φράση την οποία πρώτη φορά χρησιμοποίησαν οι Αμερικανοί στην πρόσφατη σύνοδο του ΝΑΤΟ προσπαθώντας να χαρακτηρίσουν κάποιους τρομοκράτες φαντάσματα, μια απειλεί που ίσως να μην υπάρχει. Μάθαμε όμως τα τελευταία χρόνια να είμαστε φοβητσιάρηδες και σε κάθε ευκαιρία να το βάζουμε στα πόδια και η λέξη φετίχ πλέον είναι η «Τρομοκρατία»

Η Λέξη Τρομοκρατία είναι σύνθετη και παράγεται από τις λέξεις Τρόμος και Κράτος, δηλαδή Τρομοκράτης είναι αυτός που Τρομοκρατεί το Κράτος. Υπό φυσιολογικές συνθήκες το Κράτος είναι ο Λαός πράγμα όμως που δεν ισχύει στις μέρες μας.

Η συντριπτική πλειοψηφία του λαού δεν φοβάται κάποια «Ασύμμετρη τρομοκρατική απειλή». Αυτοί που φοβούνται είναι οι καρεκλάδες και οι προύχοντες που βλέπουν τις καρέκλες τους να τρίζουν και προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποπροσανατολίσουν τη κοινή γνώμη.