Εμπρός για την Παγκοσμιοποίηση λαέ…

Η Λέξη Παγκοσμιοποίηση ίσως ακούγεται τρομακτική στα αυτιά ορισμένων και ίσως σαν η μοναδική λύση για την περαιτέρω πρόοδο της κοινωνίας για κάποιους άλλους. Όμως η λέξη παγκοσμιοποίηση σηκώνει μεγάλη κουβέντα, αφού αναφέρεται σε πολλά διαφορετικά ζητήματα και αυτό που θα πρέπει να μας απασχολεί είναι παγκοσμιοποίηση ναι, αλλά με ποιο τρόπο και για πιο σκοπό. Με τον όρο παγκοσμιοποίηση αναφερόμαστε σε πολλά διαφορετικά ζητήματα όπως είναι η οικονομία, το εμπόριο, η κοινωνία, η τεχνολογία, ο πολιτισμός, η κουλτούρα, η πολιτική, η γνώση γενικότερα.

Για παράδειγμα μιλώντας για «παγκοσμιοποίηση» της γνώσης θα μπορούσα να αναφέρω δεκάδες θετικά στοιχεία όπως για παράδειγμα τη διεύρυνση των γνώσεων των ανθρώπων, άμεση πρόσβαση σε όποια πληροφορία κάποιος επιθυμεί (βλέπετε π.χ το internet, το οποίο όμως πληροί τα κριτήρια μόνο κατά το ήμισυ), πραγματική «παγκόσμια» γνώση της ιστορίας αλλά και εκεί υπάρχει το πρόβλημα ότι την ιστορία τη γράφουν οι νικητές και όχι οι ηττημένοι (Δείτε αμερικάνικα ντοκιμαντέρ και θα με καταλάβετε…).

Από την άλλη μια παγκόσμια προσπάθεια για την καταπολέμηση των ασθενειών όπου όλοι οι γιατροί του κόσμου θα απολαμβάνουν την ίδια αντιμετώπιση και θα μπορούν να έρθουν άμεσα σε επαφή μεταξύ τους θα έλυνε κατά τη γνώμη μου πολλά από το προβλήματα του ανθρώπινου γένους. Εάν τα φάρμακα ήταν άμεσα διαθέσιμα σε κάθε μεριά του κόσμου και δεν υπήρχαν τα οικονομικά & εμπορικά εμπάργκο (βλέπετε Κούβα) η ζωή μας ίσως να ήταν καλύτερη.

Μια παγκοσμιοποίηση της οικονομίας που θα έπρεπε να σημαίνει ότι ο κάθε αγρότης ή γενικότερα ο κάθε παραγωγός θα μπορεί να πουλήσει ελεύθερα τα προϊόντα του σε όποια μεριά της γης θέλει, χωρίς κανένα περιορισμό από Κοινοτικές οδηγίες ή άλλα κρατικά ή μη εμπόδια. Εντούτοις σήμερα με τον όρο Παγκοσμιοποίηση της οικονομίας αναφερόμαστε στην θλιβερή πραγματικότητα της συγκέντρωσης κεφαλαίων από τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες που αναζητούν στον παγκόσμιο χάρτη φτηνό εργατικό δυναμικό και υπανάπτυκτες χώρες για να προωθήσουν τις επιχειρηματικές δραστηριότητες τους και να αυξήσουν το ήδη τεράστιο κεφάλαιο τους.

Μια παγκοσμιοποίηση της κουλτούρας και του πολιτισμού θα έπρεπε να σημαίνει ότι ο κάθε λαός θα έπρεπε να αναγνωρίζει και να αποδέχεται τα ήθη, τα έθιμα και την πραγματική ιστορία κάποιου άλλου λαού και όχι η αποξένωση και η διαστρέβλωση των πραγμάτων δημιουργώντας γενιές απαθών νέων. Για παράδειγμα οι παρελάσεις στην Ελλάδα που η κυβέρνηση θέλει να τις καταργήσει! Για πιο λόγο; Μήπως είναι Χουντικά κατάλοιπα και ντρεπόμαστε για αυτά ή μήπως η Ε.Ε. θεωρεί τις παρελάσεις ότι προωθούν τον εθνικισμό; Το ζήτημα είναι το πώς βλέπει κάποιος την παρέλαση. Εντάξει, δέχομαι ότι δεν υπάρχει λόγος να παρελαύνουν οι στρατιώτες και τα άρματα μάχης, αλλά οι μαθητές; Εγώ όταν βλέπω μαθητές να παρελαύνουν απλά σκέφτομαι ότι «Κοιτάξτε μας ρε… εμείς είμαστε το μέλλον της χώρας».

Μια παγκοσμιοποίηση της Πολιτικής θα έπρεπε να σημαίνει μια ενιαία πολιτική για την καταπολέμηση της φτώχειας, της ανέχειας και της εξαθλίωσης. Κοινές αποφάσεις για κοινά προβλήματα όπως είναι η ατμοσφαιρική ρύπανση αλλά δυστυχώς και εδώ με τον όρο παγκοσμιοποίηση της πολιτικής αναφερόμαστε στις αποφάσεις των Αμερικανών (και πολύ σύντομα των Ρώσων και των Κινέζων) που λαμβάνονται κυρίως με οικονομικά κριτήρια. Παγκοσμιοποίηση της Πολιτικής δεν είναι η αύξηση του φόρου ή η κατάργηση τοπικών εθίμων. Δεν είναι η διαστρέβλωση της ιστορίας και η παραπληροφόρηση του Λαού…

Το συγκεκριμένο κείμενο δεν είναι παρά μια μικρή εισαγωγή στο θέμα, τόσο μικρή μάλιστα που θα μπορούσε να αποτελεί τον τίτλο του άρθρου…