Τα χάλια μας...

2 μήνες πέρασαν χωρίς κανένα post λες και ξαφνικά χάθηκα από προσώπου γης, αλλά όχι, είμαι ακόμα εδώ και προσπαθώ υπομένοντας τις ανοησίες του κάθε λογής κουτοπόνηρου που την έχει δει επιστήμονας.

Για την ιστορική πληρότητα του blog αναφέρω ότι σχετικά με το προηγούμενο post ότι πέρασα τη Γραμμική ΙΙ με τα κόπων και βασάνων, αφού αγανάκτησα να γράψω ένα 5 και να βγω από την αίθουσα με ένα αμυδρό χαμόγελο. Θέλετε και τα ποσοστά ; Έδωσαν 240 άτομα... πέρασαν 14... δηλαδή κάτω από το 6%.

Το έχω πει δεκάδες φορές και θα συνεχίσω να το λέω. Είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ σε μάθημα να περνά ΜΟΝΟ το 5% ή το 10 % ή το 20 % των φοιτητών. Προφανώς όταν βλέπουμε τέτοια ποσοστά επιτυχίας και με την κοινή λογική σκεπτόμενοι δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι το υπόλοιπο 95% ήταν αδιάβαστοι!

Φταίνε οι φοιτητές αλλά, άλλο τόσο φταίνε και οι καθηγητές. Είναι αδύνατον να είναι ΟΛΟΙ αδιάβαστοι. Σε άλλες χώρες του κόσμου εάν το ποσοστό ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ είναι πάνω από το 25-30% τότε καλούν τον καθηγητή να απολογηθεί... Στην Ελλάδα (μέχρι πρότινος Μπανανιά) θεωρούμε λογικό ένα ποσοστό ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ της τάξης του 30%.

Έχουν άραγε ποτέ σκεφτεί οι καθηγητές και οι διοικούντες τα πανεπιστήμια για το αν δίνουν κίνητρα στους φοιτητές τους να ασχοληθούν πραγματικά με το αντικείμενο που σπουδάζουν. Έχουν προσπαθήσει έστω και για μια φορά να προκαλέσουν το ενδιαφέρον των φοιτητών τους για το μάθημα ; Αν κρίνω από τη δική μου σχολή ελάχιστοι είναι οι καθηγητές που το κάνουν ή έστω που προβληματίζονται και το συζητούν ανοικτά. Είναι τόσο λίγοι μάλιστα που μπορώ να τους μετρήσω στα δάχτυλα του ενός χεριού μου και αν χρωστώ κάτι σε κάποιον, είναι σε αυτούς τους ανθρώπους που μου άνοιξαν τα μάτια...