Τα πτυχία (δεν) photocopies...

Πέρασαν αρκετοί μήνες από την τελευταία φορά που η αφεντιά μου πόσταρε κάτι σε ετούτο εδώ το blog. Λες και άνοιξε η γη και με κατάπιε! Όχι αγαπητοί φίλοι (και εχθροί) δεν ξεμπερδέψατε τόσο εύκολα με την πάρτη μου ούτε έφυγα για κάποιο διαστημικό ταξίδι προς Ανδρομέδα μεριά… Απλά είχα χαθεί κάπου ανάμεσα στο άπειρο και στο δυαδικό σύστημα με σκοπό να πάρω επιτέλους εκείνο το χαρτί που και επισήμως θα με ονομάζει «Μαθηματικό». Έβαλα τα δυνατά μου (μέχρι άκαμπτων κινήσεων που λέει και ο Πλατής) και τελικά τα κατάφερα οπότε τώρα θα γράφω τις ανεπανάληπτες ασυναρτησίες μου με ένα κάποιο επιστημονικό υπόβαθρο βρε παιδάκι μου.

Συνήθως όταν τελειώνεις κάτι, όταν κλείνεις ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής σου συνηθίζεται να ευχαριστείς γονείς, φίλους, συγγενείς, συνεργάτες κ.τ.λ. Όχι… εγώ θα το κάνω λίγο διαφορετικά και επειδή έχω ευχαριστεί προσωπικά όλους όσους με βοήθησαν και όσους με στήριξαν σε διάφορες φάσεις (ίσως το κάνω αργότερα εδώ πέρα) για πρώτη φορά θα γίνω «κακός» και ΔΕΝ θα ευχαριστήσω την Αντονοπούλου που με έκοψε 4 φορές στο πιο ενδιαφέρον μάθημα μου έχω διαβάσει μέχρι σήμερα (και το οποίο είναι το 2^ο μάθημα που έχω διαβάσει πιο πολύ στην ζωή μου) και το οποίο φρόντισε να το μετατρέψει στην υπέρτατη μπουρδά ! Βαθιά ανάσα… Τώρα τσιρίζουμε… «Μη μιλάαααααας»

Άντε και καλά πτυχία στους υπόλοιπους !