Φοιτητική ζωή τέλος. Εδώ βάζουμε την τελεία ή μήπως όχι ;

Οι δυσκολότερες μέρες της ζωής μου από ψυχολογικής πλευράς είναι ετούτες εδώ αφού κλείνει (οριστικά;) το κεφάλαιο της ζωής μου που μπορούσα έστω και τυπικά να το ονομάσω φοιτητική ζωή. Μαζεύω το σπίτι… Και τι σπίτι… γεμάτο τεσσάρι παρακαλώ… και όταν λέω γεμάτο κυριολεκτώ! Τόσα πράγματα ! Ο Θεέ μου τι θα τα κάνω και πώς θα αδειάσω ετούτη τη σπηλιά που έζησα για 6 ολόκληρα χρόνια ;

Το σπίτι αδειάζει για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια και όπως σε κάθε μετακόμιση αποφασίζεις τι θα κρατήσεις , τι θα πετάξεις και τι θα χαρίσεις. Κατά την διάρκεια λοιπόν της διαλογής βρήκα πράγματα που νόμιζα ότι δεν υπήρχαν ή που είχε ξεχάσει την ύπαρξη τους! Προσωπικά αντικείμενα, σημειώματα, ραβασάκια, αναμνηστικά, ζωγραφιές και σημειώσεις ακόμα και από το σχολείο!

Εκείνο το τόσο δα πραγματάκι από την Δ. που μου έφερε αναμνήσεις πολλά πολλά χρόνια πίσω, μερικά τραγούδια που είχα γράψει πριν 5-10-12 χρόνια, σημειώσεις για το πώς ένιωθα την τάδε μέρα του 2001 ακόμα και το 1999! Σημειώσεις για πράγματα που έπρεπε να κάνω κάποια συγκεκριμένη μέρα…

Κυρίως αντικείμενα άνευ υλικής αξίας, που όμως είναι ανεκτίμητα. Ζωγραφιά για την Ζ, τραγούδι για την Δ, σκονάκια του Γ, σκονάκια δικά μου (αυτό έλειπε!), βαθμολογημένα εργαστήρια του πρώτου εξαμήνου, φωτογραφίες από παλιές φιλίες και ανθρώπους που έχω να δω πάνω από 5 χρόνια!

Κάπου εκεί είναι που με πιάνει η μελαγχολία και λέω που στο καλώ πάω ; Τι αφήνω πίσω ; Τους φίλους ; Τους γνωστούς ; Τα παλιά αισθήματα ; Την ενήλικη ζωή μου μέχρι σήμερα ; Μάλλον όλα τα προηγούμενα !

Αλλά θυμάμαι τόσα πολλά… Φυσικά τα αισθηματικά που ήταν τη μια πάνω την άλλη κάτω, τα ζόρια στο πανεπιστήμιο, την πρώτη και τελευταία φορά που δάκρυσα για μάθημα που με έκοψαν και που αργότερα έγινα βοηθός καθηγητή (που να το ήξερα τότε…), τους φίλους που ήταν δίπλα μου στις δύσκολες στιγμές αλλά και στις καλές (ο Ε, ο Δ , ο Κ που ντύθηκαν μπράβοι για να με συνοδέψουν στην ορκωμοσία μου και που ήρθαν στις 8 το πρωί να πιούμε ουίσκια στο σπίτι…ά ρε αλήτες !!!) , τις παρέες που έκανα με χίλια δύο άτομα, τα ατέλειωτα ξενύχτια, τις ολυμπιακές βραδιές κατάποσης αλκοόλ (ε αυτό ακόμα γίνεται…) , το πόσο μικρός φαίνεται ο κόσμος πάνω από το μπαρ (το κάθε λογής μπάρ), το συναίσθημα του να κάνεις ραδιοφωνική εκπομπή (UoC Radio 96.7) και φυσικά το πόσο μπορείς να πιεις κατά την διάρκεια μιας 2ώρης εκπομπής που μετατρέπεται σε 6ώρη, την τρέλα του να ψήνουμε μπριτζόλες στο προάυλιο του πανεπιστημίου , τα τρελά πάρτυ στο πανεπιστήμιο που σε άλλα προσπαθούσα να κρατηθώ νηφάλιος τουλάχιστον μέχρι τις 2 το πρωί και σε άλλα έκανα τον μπάρμαν ή τον dj ! Το πάρτυ που κάναμε στο σπίτι του Ε, που μας μάζεψε η αστυνομία (που προσπάθησε δηλαδή) και που χρειάστηκε μετά το πάρτυ να βάψουμε το σπίτι! Τα παιχνίδια ρόλων που παίζαμε στο πρώτο έτος, το παρά λίγο βρικολάκιασμα αφού είχα να δω το φως του ήλιου για 6 ημέρες συνεχόμενα, που έχω κλείσει 49 ώρες άυπνος, που κοιμηθήκαμε στο αυτοκίνητο κοιτώντας το ηλιοβασίλεμα με έναν φραπέ στο χέρι…