Γερμανία : ημέρες 2 έως 4

Φτάσαμε στο Βερολίνο στις 30 Δεκέμβρη και σχεδόν αμέσως πέσαμε στο κρεβάτι για ύπνο... την επόμενη ημέρα σηκωθήκαμε πρωί πρωί (δηλαδή στις 12 το μεσημέρι) και με θερμοκρασία χειμωνιάτικου καλοκαιριού (περίπου 9 βαθμούς κελσίου) ξεκινήσαμε να ντυνόμαστε για μια πρώτη βόλτα στο Βερολίνο. H Hardcore μένει σε μια από τις πάμπολλες εστίες που υπάρχουν στη Γερμανία καταβάλλοντας το ποσό των 300 euro / μήνα. Η κάθε εστία έχει και από έναν Housemaster που με λίγα λόγια είναι ο απόλυτος άρχοντας και βασιλιάς του κτιρίου. Όπως μας ενημέρωσε ο housemaster της με εμφάνιση που συνδύαζε νεκροθάφτη και skinhead δεν επέτρεπε τη φιλοξενία κάποιου τρίτου στην εστία και εάν μας τσάκωνε θα έπρεπε να καταβάλουμε 50 euro για κάθε άτομο. Έτσι κάθε μέρα το μέσα έξω από το σπίτι ήταν μια μικρή περιπέτεια που συμπεριλάμβανε ελιγμούς αποφυγής από τον housemaster, διαδοχική, αθόρυβη και μεμονωμένη προσέλευση στο σπίτι κ.τ.λ

Με τα πολλά βγαίνουμε από το σπίτι και αυτομάτως λες κάποιος άνοιξε το διακόπτη, η hardcore ξεκίνησε να τρέχει προς τη κοντινότερη στάση μετρό. Τι να κάνουμε... αρχίσαμε να τρέχουμε μαζί της. Κατεβήκαμε στη πλατεία Alexanderplatz (ελπίζω ότι θυμάμαι σωστά το όνομα) για μια μικρή βόλτα και για λίγο πρόχειρο φαγητό. Αφού φάγαμε από καντίνα το παραδοσιακό γερμανικό σουπερ-λουκάνικο με μήκος περί τα 20 εκατοστά (χμμ...) περιπλανηθήκαμε δεξιά και αριστερά βλέποντας διάφορα «αξιοθέατα» του Βερολίνου.

Εντύπωση στη Γερμανία μου έκαναν κυρίως 3 πράγματα :

Πρώτον η εκνευριστική ακρίβεια στα ωράρια τους. Όταν οι Γερμανοί λένε 5 και 58 , εννοούν 5 και 58. Όχι και 59 αλλά ούτε και 57. Όταν ένα μαγαζί κλείνει στις 12.00 θα έρθει το γκαρσόνι στις 11.55 παρέα με το λογαριασμό. Στις 11.59 θα επιστρέψει για να σε πάρει αγκαζέ και να σε βγάλει έξω!

Δεύτερον : Το Βερολίνο έχει περίπου όσους κατοίκους έχει και η Αθήνα. Οι δρόμοι μέσα στην πόλη είναι «αεροδρόμια» χωρίς λακκούβες και σαμαράκια αλλά και χωρίς αυτοκίνητα... Οι Βερολινέζοι προτιμούν τα δημόσια μέσα μεταφοράς και το πραγματικά εκτεταμένο δίκτυο των metro, τρένων, tram και λεωφορείων που πραγματικά μπορούν να σε πάνε παντού σε ελάχιστο χρόνο. Για να σας δώσω ένα μέτρο σύγκρισης στην ώρα αιχμής 1-3 το μεσημέρι τα αυτοκίνητα στο Βερολίνο είναι περίπου τόσα όσα είναι τα αυτοκίνητα στην Αθήνα τη καθαρά Δευτέρα που άπαντες έχουν καταφύγει στην εξοχή.

Τρίτον : Για να μπεις οπουδήποτε πρέπει να πληρώσεις εισιτήριο. Ακόμα και στην Εκκλησία! Έλεος ρε παιδιά! Εγώ δεν είμαι τουρίστας , να προσκυνήσω θέλω, γιατί να πληρώσω και εισιτήριο για τον οίκο του Θεού. (Εκτός του εισιτηρίου μέσα στις εκκλησίες έχουν και το παραδοσιακό παγκάρι όπως και εμείς... με τη διαφορά ότι σε κάθε εκκλησία υπάρχουν 3 ή 4 παγκάρια σε διαφορετικές θέσεις , μην τυχόν και δεν το δεις...)

Πρωτοχρονιά (αλλαγή του χρόνου)

Πρωτοχρονιά κάναμε στο άγαλμα της Νίκης που συνδέεται με τη πύλη του Βρανδεβούργου με μια τεράστια ευθεία. Ο κόσμος που ήταν μαζεμένος εκεί σίγουρα ήταν κοντά στο εκατομμύριο. Σε αυτή τη μεγάλη ευθεία είχαν στηθεί δεκάδες πάγκοι , πίστες συναυλιών, γιγαντοοθόνες και υπαίθρια clubs για να γιορταστεί δεόντως η πρωτοχρονιά. Εκεί μετρήσαμε αντίστροφα (στα «γερμανέζικα» παρακαλώ) ανοίξαμε τη σαμπάνια μας και ευχηθήκαμε καλή χρονιά. Αφού περιπλανηθήκαμε στην ατέλειωτη ευθεία ανεβήκαμε στη μεγαλύτερη ρόδα λουναπάρκ της Ευρώπης και είδαμε όλο το νυχτερινό και εορταστικό Βερολίνο από ψηλά. (140 κάτι μέτρα ήταν αυτά...)

Η συνέχεια διαδραματίστηκε σε ένα από τα γνωστότερα club του Βερολίνου με είσοδο 18 euro άνευ ποτού παρακαλώ...