Εγώ και το Τέρας !

Πηγαίνοντας για δουλειά ένα πρωί σε μια απομακρυσμένη περιοχή της Νότιας Κρήτης παρατήρησα μια παραλία που μου φάνηκε ενδιαφέρουσα για ψαροντούφεκο. Μια υπερβολικά μικρή παραλία απρόσιτη και όπως φάνηκε σχεδόν απροσπέλαστη από τους ανθρώπους που διατηρεί μια αίσθηση «αναλλοίωτης φύσης». Το Σαββατοκύριακο λοιπόν φόρτωσα το αυτοκίνητο και ξεκίνησα κατά τις 3 το μεσημέρι για την παραλία. Περίπου στις 4 ήμουν στο σημείο αλλά θα έπρεπε να βρω ένα τρόπο ώστε να φτάσω στη θάλασσα. Έψαξα αρκετή ώρα για κάποιο μονοπάτι αλλά τίποτα. Μοναδική λύση ήταν ένα 30λεπτο περπάτημα-σκαρφάλωμα πάνω σε βράχια που τα χτυπούσε μανιασμένα η θάλασσα. Η διαδρομή που έπρεπε να κάνω φαινόταν δύσκολη οπότε αποφάσισα να πάρω όσα πιο λίγα πράγματα μπορούσα μαζί μου…(δηλαδή πήρα μόνο το ένα ψαροντούφεκο!!!).

Με τα πολλά τελικά έφτασα στην απομακρυσμένη παραλία και με γοργούς ρυθμούς ντύθηκα και έπεσα στο νερό. Στην επιφάνεια υπήρχε μια φοβερή θολούρα που δεν σε άφηνε να δεις και πολλά πράγματα πέρα από τα 2-3 μέτρα και μοναδική λύση ήταν να κάνω συνεχώς μικρές καταδύσεις ώστε να βλέπω πιο μακριά το τι γινόταν. Επιτέλους είδα ψάρια. Άπειρους σαργούς, χιλιάδες Σάλπες, αρκετούς Κέφαλους, πολλά μπαρμπούνια, χιλιάδες γερμανούς, αρκετά πετρόψαρα, μια χελώνα και… ένα τέρας!

Έχω απομακρυνθεί από την ακτή αρκετά και βρίσκομαι σε ένα βράχο που βγαίνει ελάχιστα από τη θάλασσα και φιλοξενούσε πολλά ψάρια διαφόρων ειδών όταν ένιωσα κάτι να περνάει δίπλα μου. Με την άκρη του ματιού μου είδα μια τεράστια μάζα ενός άσπρου πλάσματος μήκους τουλάχιστον 1.5 μέτρου να περνάει στα 3 μέτρα από εμένα. Σε συνδυασμό με την απίστευτη θολούρα το μυαλό μου πήγε αμέσως σε Καρχαρία (περιττό να σας πω ότι τα έκανα πάω μου…). Δεπτερόλεπτα αργότερα γυρνάω το κεφάλι μου και κοιτάζω προς το τέρας!

Τελικά ήταν ένα μαγιάτικο. Το μεγαλύτερο που έχω δει στη ζωή μου και ειλικρινά το θέαμα ήταν συγκλονιστικό. Με το μεγάλο όπλο δεμένο στη σημαδούρα και 20 μέτρα σκοινί οπλίζω στη δεύτερη σκάλα και περιμένω για το ψάρι. Να του ρίξω και ο θεός βοηθός. Θα το αφήσω να φύγει και θα πάρω αγκαλιά τη σημαδούρα να με πάει βόλτα. Δυστυχώς το τέρας δε μου έκανε τη χάρη. Γυρνάει με κοιτάει λοξά και με απαλές κινήσεις (όσο απαλές μπορούν να είναι οι κινήσεις ενός ψαριού 1.5 μέτρου) μου κουνάει επιδεικτικά την ουρά του και απομακρύνεται προς το απέραντο γαλάζιο. 4 ώρες μετά κανένα ίχνος του...

Το απόγευμα έμαθα ότι το είχαν δει το πρωί περίπου 50 χιλιόμετρα πιο μακριά.

Είναι πραγματικά μοναδική εμπειρία να βλέπεις εκατοντάδες ευρώ να κολυμπούν αμέριμνα δίπλα σου…