Εκείνο εκεί το «γραμμένο» παρελθόν

2 ολόκληρα posts όλο το 2011. Και εγώ αναρωτιέμαι πραγματικά το πώς άντεξα, αλλά είναι ο καιρός τέτοιος που δεν ξέρεις πραγματικά τι αξίζει να γράψεις. Δυστυχώς ή ευτυχώς όρεξη για βλακείες που μας κάνουν αραιά και που να χαμογελάμε δεν υπάρχει ιδιαίτερη και αυτό υποθέτω ότι οφείλετε στο γενικότερο κλίμα που καλλιεργείται συστηματικά σε τούτη τη χώρα (ναι… νομίζω πώς τυπικά τουλάχιστον η Ελλάδα είναι ακόμα χώρα) σχετικά με την οικονομική κρίση.

Πώς μπορείς άραγε να χαμογελάς όταν όλοι γύρω σου έχουν πάψει να το πράττουν εδώ και καιρό ; Εγώ προσπαθώ αλλά δεν είναι εύκολο και νομίζω οι περισσότεροι, αν όχι όλοι το αντιλαμβάνεστε.

Κάτι με πιάνει όμως τις ημέρες των Χριστουγέννων και θυμάμαι αυτό το blog και τις παλιές μου συνήθειες οι οποίες είχαν σχέση με το ραδιόφωνο, τη μουσική, την αρθογραφία και γενικότερα το γράψιμο. Με αφορμή μερικές στιγμές νοσταλγίας για το παρελθόν, για τα χρόνια που σίγουρα ήμασταν αφελέστεροι άρχισα να σκαλίζω τούτο το blog το οποίο αν και δεν περιλαμβάνει πραγματικά πολύ υλικό ανακάλυψα ότι είναι ένα πραγματικά καλό ημερολόγιο το οποίο μου έφερε στο μυαλό εκατοντάδες αναμνήσεις.

Άλλες καλές, άλλες κακές, όμως ανακάλυψα ότι μέσα από τα κείμενα που από το 2006 έως και σήμερα έχουν περάσει 5 χρόνια και σε πολλά από τα posts αποτυπώνονται πολύ έντονα τα συναισθήματα μου μια δεδομένη χρονική στιγμή. Άλλα είναι όμορφα, χαρούμενα και άλλα άσχημα, όλα όπως αποτελούν ένα κομμάτι του εγώ μου που σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να λείπει από εκεί (ας θυμηθώ να πάρω ένα Backup κάποια στιγμή).

Είναι όμορφο το συναίσθημα να διαβάζεις αυτά που έχεις γράψει μια στο τόσο και να πραγματοποιείς με αυτόν τον τρόπο ένα μοναδικό, καθαρά προσωπικό ταξίδι στο παρελθόν σου. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς να το μοιραστείς ούτε στο ελάχιστο με κάποιον τρίτο αλλά σίγουρα βοηθάει στο να γνωρίσεις τον εαυτό σου καλύτερα, να δεις τις αλλαγές με την πάροδο του χρόνου και ενδεχομένως να γίνει λίγο καλύτερος άνθρωπος. Έχει πραγματικά ενδιαφέρον, αξίζει το κόπο και θα με καταλάβετε όταν και εάν αποφασίσετε να διαβάσετε κάτι που έχετε γράψει πολλά χρόνια παλιότερα.

Μια φωτογραφία αξίζει 1000 λέξεις όμως ένα κείμενο αξίζει πολύ περισσότερο αφού δεν ξεθωριάζει.

Σας προτρέπω λοιπόν, αρχίστε να γράφετε τις σκέψεις, τα συναισθήματα σας, την οργή και την χαρά σας! Δεν χρειάζεται βεβαίως να το κάνετε δημόσια…

Υγ : Θα τα πούμε στις 31