Στρατός...

Όλους μας κάποτε μας καλεί η μαμά Πατρίδα για να εκπληρώσουμε την υποχρέωση μας απέναντι της η οποία είναι η στρατιωτική θητεία (μαζί με μερικές ακόμα χιλιάδες υποχρεώσεις προς αυτήν, άμεσα μετρίσιμες σε νομισματική μονάδα).

Κάποιοι πάνε σε μικρή ηλικία ενώ κάποιοι άλλοι σε ακόμα μικρότερη τόσο που το καθημερινό ξύρισμα δεν αποτελεί πρόβλημα, ενώ κάποιοι άλλοι σαν του λόγου μου πάμε στον στρατό λίγο πρώτου αρχίσουμε να συμπληρώνουμε ένσημα για το κοντινότερο ΚΑΠΗ (Να είναι καλά οι σπουδές…).

Αυτή τη στιγμή είμαι με άδεια μερικών ημερών αφού πέρασα από τον πρώτο μήνα εκπαίδευσης ως νεοσύλλεκτος και αναμένω χωρίς καμία όρεξη για να επιστρέψω στη μονάδα μου, να με μεταφέρουν Αυλώνα και στη συνέχεια στην Κύπρο… Μια δική τους και όχι δική μου επιλογή να στρατευτώ στη μεγαλόνησο…

Εντυπώσεις

Έχοντας μεγαλώσει σε ένα ακαδημαϊκό περιβάλλον όπου οι σπουδές ήταν δεδομένες θεωρούσα ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων σπουδάζουν κάτι, ακόμα και αν αυτό το κάτι λέγετε ΙΕΚ ζαμπονοκοφτικής. Ξαφνικά βρέθηκα σε ένα περιβάλλον ανάμεσα σε 18χρονα και 19χρόνια παιδιά εκ των οποίων, μια μεγάλη μερίδα δεν είχε βγάλει καν το Γυμνάσιο και αδυνατούσαν να κατανοήσουν μέχρι και τα πιο απλά πράγματα.

Γιατί δεν εκτελάς ;

Σαν να μην έφτανε αυτό οι εκπαιδευτές αλλά και μια μεγάλη δυστυχώς πλειοψηφία από βαθμοφόρους ήταν και πάλι ηλικίας 19-20 άντε 21 ετών χωρίς ουσιαστικές γνώσεις απλών καθημερινών πραγμάτων. Με προσπάθεια προσπαθούσα να συγκρατηθώ και να μην βάλω τα γέλια όταν παιδάκια 10 χρόνια μικρότερα μου με αυστηρό τόνο στη φωνή τους έλεγαν «Γιατί δεν εκτελάς;» ή όταν λοχίας επέμενε με επίσης αυστηρό και απόλυτο τόνο (όπως προστάζει η στρατιωτική του ιδιότητα), ότι σε χάρτη ο οποίος είναι σε κλίμακα 1:50.000 , το 1 cm αναλογεί σε 1 Km απόσταση… Χρειάστηκε αρκετή προσπάθεια για να τον πείσουμε ότι 1 cm = 500 m

Καθαριότητα

Για το θέμα της διαβίωσης στο κέντρο που ήμουν εγώ τα πράγματα είναι απλά ξεκάθαρα. Δεν υπάρχουν αρκετές σκούπες και σφουγγαρίστρες και όσες υπάρχουν πρέπει να έχουν ξεμείνει από την έναρξη της επανάστασης του 1821. Απορρυπαντικά έστω και τα απαραίτητα, όπως χλωρίνη για την τουαλέτα δεν υπάρχουν ούτε για πλάκα και ο λοχαγός αρνήθηκε στο να φέρουμε με δικά μας έξοδα απορρυπαντικά για να ξεβρομίσουμε λιγάκι το λόχο. Η θέρμανση και το ζεστό νερό ήταν το άλλο μεγάλο ανέκδοτο της υπόθεσης. 25 ημέρες στο κέντρο εκπαίδευσης και ζεστό νερό ή θέρμανση είδαμε μόνο την πρώτη ημέρα. Σχεδόν καθημερινό μπάνιο με κρύο… πολύ κρύο νερό…

Εμβόλια

Ποια εμβόλια ; Κανένα απολύτως εμβόλιο, αφού η Πατρίδα μας δεν έχει λεφτά για τέτοιες αηδίες.

Φαγητό

Καλό το κοτόπουλο, οι φακιές, η φασολάδα και η καρμπονάρα αλλά μετά από 25 ημέρες δεν θές ούτε να τα βλέπεις. Οι μάγειρες έκαναν ότι ήταν δυνατόν ώστε το φαγητό να είναι νόστιμο και καλής ποιότητας και τις περισσότερες φορές το κατάφερναν.

Για να λέω και του στραβού το δίκιο προσωπικά κανείς δεν με ενόχλησε στον στρατό και για αυτό ίσως να φταίνε λίγο οι σπουδές μου, λίγο η ηλικία μου, ίσως και ο χαρακτήρας μου όμως με τίποτα δεν μπορεί κάποιος να με πείσει ότι υπάρχει κάποια λογική σε ότι γίνετε εκεί μέσα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα θα έλεγα ότι είναι η έλλειψη ύπνου όχι γιατί έχω μάθει να κοιμάμαι πολλές ώρες αλλά γιατί στο κέντρο που εγώ ήμουν τουλάχιστον φρόντιζαν να μας κρατάνε στην τσίτα συνεχώς, με ανορθόδοξους τρόπους όπως «Μεσημεριανή ξεκούραση-Ελεύθερος χρόνος 15:00 με 17:00 που όμως απαγορεύεται να κοιμηθείς, απαγορεύεται να κάτσεις στο πάτωμα, απαγορεύεται να κάτσεις στο κρεβάτι, απαγορεύεται να ξαπλώσεις, απαγορεύεται να πάς εκεί, κ.τ.λ.» Ένα μεγάλο συνονθύλευα από «απαγορεύεται» και «δεν προβλέπεται» χωρίς καμία μα καμία λογική εκτός από το να μας σπάσουν τα νεύρα.

8 μήνες έμειναν ακόμα και ελπίζω να περάσουν γρήγορα πριν η ηλιθιότητα των όσων βλέπω εκεί μέσα με επηρεάσουν. Λένε πώς στην Κύπρο τα πράγματα είναι καλύτερα, τουλάχιστον από εγκαταστάσεις και σοβαρότητα, αλλά αυτό θα το διαπιστώσω σύντομα πιστεύω.

Κουράγιο παλικάρια και καλή υπομονή σε όλους