Όταν «Eκείνος ο κάποιος» γελάει...

Ο Χρόνος είναι πολύτιμος και αυτό γιατί δεν υπάρχει το μαγικό ραβδάκι με το οποίο θα καταφέρουμε να τον σταματήσουμε. Ακόμα χειρότερα δεν μπορούμε να επιστρέψουμε πίσω για να αλλάξουμε ενδεχομένως κάποια πράγματα. Αλήθεια θα είχατε την δύναμη να αλλάξετε τα πράγματα γυρνώντας πίσω στο παρελθόν ;

Εγώ προσωπικά μάλλον όχι, γιατί η ζωή, μου έχει δείξει ότι κύκλους κάνει και τείνει να επαναλαμβάνει τόσο τις καλές όσο και τις κακές στιγμές. Πράξεις, σκέψεις και αποφάσεις του παρελθόντος που καθορίζουν μόνο σε θεωρητικό επίπεδο το μέλλον…

Ένα αγαπητό πρόσωπο, μου είπε πρόσφατα ότι όταν κάνουμε σχέδια για το μέλλον «εκείνος ο κάποιος» γελάει με την πάρτι μας και είμαι σίγουρος ότι στην περίπτωση μου παίζει να χτυπιόταν και στα πατώματα από τα γέλια!

Παρόλα αυτά είμαι πεπεισμένος ότι ο χρόνος «Δεν είναι ο καλύτερος γιατρός», δεν βρίσκεται εκεί για να γιατρέψει τις πληγές μας αλλά για να τις απαλύνει. Φανταστείτε τις εμπειρίες μας σαν γεωμετρικά σχήματα με αιχμηρές γωνίες που μας πληγώνουν και ο χρόνος είναι ο μόνος που θα καταφέρει, λόγω φθοράς, να τις κάνει λιγότερο κοφτερές ώστε να μη μας πληγώνουν πια.

Το σημάδι από το χτύπημα όμως θα υπάρχει για πάντα…  Είναι απαραίτητο, για να μας υπενθυμίζει τα λάθη μας αλλά και των υπολοίπων. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να γνωρίζουμε το τι θα πρέπει να επιλέξουμε ή να αποφύγουμε στο μέλλον…

Εάν ο χρόνος καταφέρει και επουλώσει εντελώς τις πληγές, τότε αυτό σημαίνει ότι εκείνες οι εμπειρίες που τις προκάλεσαν δεν σήμαιναν τίποτα για την ζωή σου, πράγμα ακόμα χειρότερο κατά την άποψη μου. Αλίμονο σε αυτούς που φλερτάρουν με την λήθη, είναι απλά τρομακτικό.

Πρέπει και οφείλουμε στον εαυτό μας να είμαστε χαρούμενοι με όσα έχουμε ανεξαρτήτως του πώς τα φέρνει η ζωή και για ποιόν λόγο.

Δεν χρειάζεται να κάνουμε μεγάλα σχέδια για το μέλλον ούτε να βλέπουμε το τέλος της σκάλας για να ανέβουμε το πρώτο σκαλοπάτι.

Εξάλλου η ζωή είναι συναρπαστική και στο τέλος πάντα θα μας χαμογελάει !

Υγ : Όχι, δεν μου λάσκαρε κάποια βίδα καλοκαιριάτικά αλλά είναι από εκείνες τις λίγες στιγμές που κάτι με «ταρακούνησε» και γράφω για αυτό όπως έκανα και κάθε άλλη φορά μέσα από τα ελάχιστα πλέον post μου.